Nikos Déjà Vu: Nikos Deja Vu - Αλέκος Παναγούλης - Alexandros Panagoulis - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Αλέκος Παναγούλης
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Alexandros Panagoulis
My TRIBUTE

Πρωτομαγιά 1976

Εκείνη η Πρωτομαγιά ειναι ανεξίτηλα σφραγισμένη απο το τραγικό γεγονός του θανάτου ενος μεγάλου αγωνιστή της Ελευθερίας του Αλέκου Παναγούλη.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης έμεινε στην ιστορία για την απόπειρά του, την 13η Αυγούστου του 1968, να εκτελέσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Αλλά η απόπειρα απέτυχε και ο Παναγούλης συνελήφθη και καταδικάσθηκε δις εις θάνατον. Οι αντιδράσεις όμως της κοινής γνώμης τόσο στην Ευρώπη όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο εμπόδισαν τελικά την εκτέλεση της ποινής.

Η Ιστορία όμως δεν του επεφύλαξε αυτήν την τιμή, να πεθάνει δηλαδή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα των τυράννων όπως ο ιδιος ειχε ζητήσει στην απολογία του στο στρατοδικείο..

Η δολοφονία του, παρουσιάστηκε ως αυτοκινητιστικό δυστύχημα...

Ετσι για να μην λησμονούμε και για να μην εορτάζουμε την Πρωτομαγιά μόνο σαν ημέρα εργατικής διεκδίκησης και εορτής των ανθέων...

Ειναι και μια μερα φόρου τιμής στους αγωνιστές αυτου του τόπου...

Mayday 1976

That Mayday is indelibly stamped by the tragic event of the death of a great freedom fighter the Alekos Panagoulis.

Alexander Panagoulis remained in history for an attempt, on August 13, 1968, to execute the dictator Papadopoulos.
But the attempt failed and Panagoulis was arrested and sentenced to death twice.
The reactions, however, public opinion both in Europe and around the world ultimately prevented the execution.

But the History does not have reserved that honor for him, namely, dying in front of the firing squad of the tyrants such as he had requested in his speech in the court martial...

His murder presented as a car crash...

So to remember him, and not to celebrate MayDay as only Labor day assertion, or the celebration of flowers ...

It is a day tribute to the fighters of this country...

VIDEO: Αλέκος Παναγούλης - ΑΦΙΕΡΩΜΑ
VIDEO: Alexandros Panagoulis - TRIBUTE

ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) υπήρξε πολιτικός και ποιητής. Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα για την θαρραλέα του πράξη, την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, αλλά και για την αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν. Στην μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.).

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς Κακαβούλη και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς. Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου Παναγούλη, μετέπειτα πολιτικού άνδρα. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από την Δίβρη (Λάμπεια) Ηλείας και από την πλευρά της μητέρας του από το Σύβρο Λευκάδας. Εξαιτίας της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων.

Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου. Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο.

Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου, όπου και του επιβλήθηκε η "ποινή του εντοιχισμού" όπως λέει ο ίδιος. Δραπετεύει από τις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.) όπου κρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969. Συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο του Γουδίου για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το φτιάξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.

Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 - μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης.

Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ., σήμερα Ε.ΔΗ.Κ.), καθώς αρνείται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και με τον Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίο παρομοίζε με φασίστα και έλεγε πως ήταν ο Έλληνας Μουσολίνι, στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον "προδότη" στο ίδιο κόμμα και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του, όπως διαρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μυνήματα που του αφήναν άγνωστοι κλπ.

Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σέ υπόγειο κατάστημα επι τής λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης βασανίζεται καθημερινά, με τα πιο ευφάνταστα, σκληρά και αποκρουστικής σύλληψης βασανιστήρια καθ΄ όλη την διάρκεια της κράτησης του. Η αυτοκυριαρχία του, η αυτοπειθαρχία του, το πείσμα στο να υπερασπιστεί αυτό που πιστεύει και το χιούμορ που διέθετε λειτουργούν σαν ασπίδες χάρη στις οποίες κατορθώνει να επιβιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Κατά πολλούς, στις φυλακές του Μπογιατίου γράφει τα καλύτερα του ποιήματα στον τοίχο του κελιού του ή σε μικροσκοπικά παλιόχαρτα, με μελάνι συχνά το ίδιο του το αίμα.

Πολλά από τα ποιήματα του δεν διασώθηκαν. Αρκετά όμως από αυτά είτε κατάφερε να τα βγάλει από την φυλακή με διάφορους τρόπους είτε να τα ξαναγράψει αργότερα χάρη στο ισχυρό μνημονικό του. Το 1972, ενώ ήταν ακόμη στη φυλακή, εκδίδεται στο Παλέρμο η πρώτη ποιητική του συλλογή στα Ιταλικά Altri seguiranno: poesie e documenti dal carcere di Boyati (Άλλοι θα ακολουθήσουν: ποίηση και ντοκουμέντα από τις Φυλακές του Μπογιατίου) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Ιταλό πολιτικό Φερούτσιο Πάρη και τον Ιταλό σκηνοθέτη και καλλιτέχνη Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Για το έργο του αυτό ο Α. Παναγούλης βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Βιαρέτζιο (Premio Viareggio Internazionnale) τη χρονιά που ακολούθησε.

Μετά την απελευθέρωση του ο Α. Παναγούλης εξέδωσε στο Μιλάνο την δεύτερή του ποιητική συλλογή στα Ιταλικά Vi scrivo da un carcere in Grecia (Μέσα από Φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Είχε προηγηθεί η έκδοση στα ελληνικά τετραδίων όπως η συλλογή με τίτλο Η Μπογιά.

ΠοιήματαΥπόσχεση
Τα δάκρυα που στα μάτια μας
θα δείτε ν' αναβρύζουν
ποτέ μην τα πιστέψετε
απελπισιάς σημάδια.
Υπόσχεση είναι μοναχά
γι' Αγώνα υπόσχεση
(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972)
Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974

Διεύθυνσή μου
Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα
(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, 5 Ιουνίου 1971 – Μετά ξυλοδαρμό)
Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974.

Η ζωή και το έργο του Αλέξανδρου Παναγούλη τροφοδότησε τους καλλιτεχνικούς κύκλους. Συγκεκριμένα, ο διάσημος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, κατατρεγμένος επίσης για τα πολιτικά του πιστεύω από την Χούντα των Συνταγματαρχών, μελοποίησε ποιήματα του. Ακόμη, η ποίηση και η ζωή του Α. Παναγούλη έγινε αντικείμενο μελέτης για πολλούς ερευνητές. Σε αυτή την ομάδα εντάσσεται και το έργο Un Uomo (Ένας Άντρας) που εκπονήθηκε από την Ιταλίδα δημοσιογράφο και σύντροφο του Οριάνα Φαλάτσι.

Κατά πολλούς, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο παραλίγο «τυραννοκτόνος», με την θαρραλέα του πράξη (την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα) έχει καθιερωθεί σαν σύμβολο της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών και χάρη στο πολιτικό του ήθος εμπνέει τις νέες γενιές στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.

Η ελληνική πολιτεία, κατόπιν παρότρυνσης συναγωνιστών, φίλων και θαυμαστών του, για την αναγνώριση της προσφοράς του Αλέξανδρου Παναγούλη εξέδωσε σαν ελάχιστο φόρο τιμής γραμματόσημο (σειρά «Πρόσωπα» - 20 δρχ. του 1996), τηλεκάρτα (100 μονάδων του 1996) και έδωσε το όνομα του σε δημόσιους χώρους (π.χ. δρόμους, πλατείες), μεταξύ των οποίων και ο σταθμός «Άγιος Δημήτριος/Αλέξανδρος Παναγούλης» του μετρό της Αθήνας (2004).

ENGLISH

Alexandros Panagoulis (Greek: Αλέξανδρος Παναγούλης) (2 July 1939 – 1 May 1976) was a Greek politician and poet. He took an active role in the fight against the Regime of the Colonels (1967–1974) in Greece. He became famous for his attempt to assassinate dictator Georgios Papadopoulos on 13 August 1968, but also for the torture that he was subjected to during his detention. After the restoration of democracy he was elected to the Greek parliament as a member of the Center Union (E. K.).

Alexandros Panagoulis was born in the Glyfada neighbourhood of Athens. He was the second son of Vassilios Panagoulis, an officer in the Greek Army, and his wife Athena, and the brother of Georgios Panagoulis, also a Greek Army officer and victim of the Colonels’ regime, and Efstathios, who became a politician. His father was from Divri (Lampeia) in Elis (Western Peloponnese) while his mother was from the Ionian island of Lefkada. Panagoulis spent part of his childhood during the Axis Occupation of Greece in the Second World War on this island.

He studied at the National Technical University of Athens (Metsovion Polytechnic) in the Faculty of Electrical Engineering.

From his teenage years, Alexandros Panagoulis was inspired by democratic values. He joined the youth organisation of the Center Union party (E.K.), known as O.N.E.K., under the leadership of Georgios Papandreou. The organisation later became known as Hellenic Democratic Youth (E.DI.N.). After the fall of the Colonels' regime and the restoration of parliamentary rule, Panagoulis became the Secretary-General of E.DI.N., on 3 September 1974.

Alexandros Panagoulis participated actively in the fight against the Regime of the Colonels. He deserted from the Greek military because of his democratic convictions and founded the organization National Resistance. He went into self-exile in Cyprus in order to develop a plan of action. He returned to Greece where, with the help of his collaborators, he organized the 13 August 1968 assassination attempt against Papadopoulos, close to Varkiza. The attempt failed and Panagoulis was arrested.

In an interview held after his liberation, Italian journalist Oriana Fallaci quoted Panagoulis as saying: I didn’t want to kill a man. I’m not capable of killing a man. I wanted to kill a tyrant.

Panagoulis was put on trial by the Military Court on 3 November 1968, condemned to death with other members of National Resistance on 17 November 1968, and subsequently transported to the island of Aegina for the sentence to be carried out. As a result of political pressure from the international community, the junta refrained from executing him and instead incarcerated him at the Bogiati Military Prisons on 25 November 1968.

Alexandros Panagoulis refused to cooperate with the junta, and was subjected to physical and psychological torture. He escaped from prison on 5 June 1969. He was soon re-arrested and sent temporarily to the camp of Goudi. He was eventually placed in solitary confinement at Bogiati, from which he unsuccessfully attempted to escape on several occasions.

He reportedly refused amnesty offers from the junta. In August 1973, after four and a half years in jail, he benefited from a general amnesty that the military regime granted to all political prisoners during a failed attempt by Papadopoulos to liberalize his regime. Panagoulis went into self-exile in Florence, Italy, in order to continue the resistance. There he was hosted by Oriana Fallaci, his companion who was to become his biographer.

After the restoration of democracy, Alexandros Panagoulis was elected as Member of Parliament for the Center Union - New Forces party in the November 1974 elections. He made a series of allegations against mainstream politicians who he said had openly or secretly collaborated with the junta. He eventually resigned from his party, after disputes with the leadership, but remained in the parliament as an independent deputy. He stood by his allegations, which he made openly against the then Minister of National Defence, Evangelos Averoff, and others. He reportedly received political pressure and threats against his life in order to persuade him to tone down his allegations.

Panagoulis was killed on 1 May 1976 at the age of 36 in a car accident on Vouliagmenis Avenue in Athens. More precisely, a frantically speeding car with a Corinthian named Stefas behind the wheel diverted Panagoulis' car and forced it to crash.
The crash killed Panagoulis almost instantaneously. This happened only two days before files of the junta's military police (the "E.A.T.-E.S.A. file") that he was in possession of were to be made public. The files, which never materialized, reportedly included evidence of his allegations of collaboration. There was much speculation in the Greek press that the car accident was staged to silence Panagoulis and to cover up the documents in question.

Alexandros Panagoulis was brutally tortured during his incarceration by the junta. Many believe that he maintained his faculties thanks to his will, determination to defend his beliefs, as well as his keen sense of humour. While imprisoned at Bogiati, Panagoulis is said to have written his poetry on the walls of his cell or on small papers, often using his own blood as ink (as told in the poem 'The Paint'). Many of his poems have not survived. However, he managed to smuggle some to friends while in prison, or to recall and rewrite them later. While in prison his first collection in Italian titled Altri seguiranno: poesie e documenti dal carcere di Boyati (Others will Follow: Poetry and Documents of the Prison of Boyati) was published in Palermo in 1972 with an introduction of the Italian politician Ferruccio Parri and the Italian film director and intellectual Pier Paolo Pasolini. For this collection Panagoulis was awarded the Viareggio International Prize of Poetry (Premio Viareggio Internazionale) the following year. After his liberation he published his second collection in Milan under the title Vi scrivo da un carcere in Grecia (I write you from a prison in Greece) with an introduction by Pasolini. He had previously published several collections in Greek, including The Paint (I Bogia).

PoemsPromise
The teardrops which you will see
flowing from our eyes
you should never believe
signs of despair.
They are only promise
promise for Fight.
(Military Prisons of Bogiati, February 1972)

Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974

My Address
A match as a pen
Blood on the floor as ink
The forgotten gauze cover as paper
But what should I write?
I might just manage my address
This ink is strange; it clots
I write you from a prison
in Greece
(Military Prisons of Bogiati, 5 June 1971 – After beating)

Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974.

The Paint
I gave life to the walls
a voice I gave them
more friendly so that would become my company
and the guards asked
to know where they could find the paint
The walls of the cell
kept the secret
and the mercenaries searched everywhere
but paint they could not find
Because they did not think for one moment
that they should search into my veins
Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974

To most Greeks, Alexandros Panagoulis's attempted "tyrannicide" rendered him a symbol of freedom, democracy, human rights, and civil and political freedoms. He constitutes a rare instance of an attempted assassin being elevated to the status of hero of democracy due to his political ethos.
Greece issued a postage stamp in his honour (1996) and a prepaid telephone card (1996). However, the Greek state after the fall of the Colonels did not honor him for a long time. For instance, his actions are not mentioned in school textbooks, with very few exceptions. There is still growing suspicion regarding this, given that a minority of active current politicians in Greece are allegedly linked to the Colonels' regime and do not wish to promote Panagoulis' deeds. The Greek Ministry of Culture (under the minister Evangelos Venizelos) refused to contribute €1,500 in order to facilitate the translated publication of Panagoulis' poems. This has changed during the last years: by 2008, 22 streets in Athens and its suburbs are named after him and a metro station in Athens (which is close to the place of his death) will be renamed to carry his name.

The life and work of Alexandros Panagoulis attracted the interest of a number of artists.

Renowned composer Mikis Theodorakis, also persecuted by the junta, set some of his poems to music. Panagoulis collaborated with composer Ennio Morricone on the 1974 album Non Devi Dimenticare, which featured Panagoulis' poetry and was partly narrated by him (LP RCA PL31238, 1979).

Panagoulis was the subject of Panagulis Vive (Panagoulis Lives), a 1980 220-minute, four-part Italian RAI mini-series directed and co-written by Giuseppe Ferrara (IMDB entry). He also participated in a 45-minute 1973 documentary Altri Seguiranno (Others will follow), with photography-montage by Silvano Agosti. The German filmmaker Ebbo Demant broadcasted 1976 a documentary "Eine Rose ist eine Rose ist eine Rose. Ein Mord ist ein Mord ist ein Mord." Der Fall Panagoulis.in the German Public TV Channel ARD.

Panagoulis became the object of study of several researchers. One of the results was Un Uomo (A Man), by Oriana Fallaci.