Nikos Déjà Vu: Nikos Deja Vu - 23 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ 1989

22 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ 1989

Το βρώμικο 1989 έστρωσε το δρόμο στο 2011

Έχουν περάσει 22 χρόνια από την χρονιά που η Αριστερά με κεφαλαίο Α, έγινε η αριστερά με μικρό α, προδίδοντας τα πάντα. Προδίνοντας την ηθική της , την πολιτική , την στρατηγική της, προδίδοντας τους νεκρούς και τους ήρωες της.

Έχουν περάσει 22 χρόνια από την «βρώμικη» κυβερνητική σύμπραξη του ΚΚΕ/ ΣΥΝ με την ΝΔ, το κόμμα των δολοφόνων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- Δ.Σ. Για να συνεχιστεί η προδοσία με την σύμπραξη στην οικουμενική μαζί με όλο το «αστικό σκυλολόι», με στόχο την κάθαρση. Δηλαδή με στόχο να βγει το καπιταλιστικό σύστημα από την κρίση της αντιπροσώπευσης που είχε βρεθεί. Εξαιτίας των «σκανδάλων» του Κοσκωτά, που είχε επιχειρήσει να εξαγοράσει όλο το πολιτικό σκηνικό, σηκώνοντας την μήνη των υπόλοιπων μεγαλοεκδοτών που δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί συνασπίστηκαν ενάντια του και ενάντια στο ΠΑΣΟΚ.

Ενάντια στο ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου που δεν μπορούσε σε εκείνη την στιγμή να προσαρμοστεί στο αέρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που φυσούσε δεξιά και αριστερά. Γκρεμίζοντας τείχη και εξουσίες , αλλάζοντας τα δεδομένα στο παγκόσμιο σκηνικό.

Σε αυτή την άγρια διαπάλη των «πάνω» για την αλλαγή των δεδομένων στο εσωτερικό της χώρας , ήταν αναγκαία- όχι απλώς μια αριστερή «τσόντα»- αλλά μια «φαφούτα», ακίνδυνη και περιθωριακή αριστερά Ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα που να μην μπορεί να σηκώνει το αγωνιστικό ανάστημα και να λέει basta σε αυτά που ερχόταν. Και αυτό το πέτυχαν ως ένα βαθμό με την βοήθεια των ηγεσιών της αριστεράς.

Οι έμπειρες ηγεσίες του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, βλέποντας το κλίμα της εποχής , μυρίζοντας το αγέρα που φύσαγε σε Δύση και Ανατολή, επιχείρησαν να προσαρμοστούν. Θεωρώντας πως μπορούν να παίξουν με αξιώσεις στα μεγάλα σαλόνια της κυρίαρχης πολιτικής. Για να παίξουν αυτοί που εκπροσωπούσαν την «πλέμπα» εκεί μέσα, για να μπορέσουν να συμφάγουν στα σαλόνια του Μητσοτάκη, έπρεπε πρώτα να «ξεβρακωθούν» και να ξαναπαραδώσουν τα όπλα Στο όνομα ενός ιστορικού συμβιβασμού , μιας ιστορικής συμφιλίωσης κυνηγών και κυνηγημένων, νικητών και ηττημένων.

Οι έμπειρες ηγεσίες του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ αποδείχτηκαν κατώτερες των ιστορικών στιγμών και προσδοκιών του κόσμου της αριστεράς και του αγώνα. Παίζοντας με όρους αστικής πολιτικής και όχι με όρους αριστερής, ανατρεπτικής και επαναστατικής πολιτικής.

Πίστευαν πως οι θυμοσοφίες του καπετάν Γιώτη και ο μειλίχιος λόγος του πάντα δεξιού Κύρκου θα κουμαντάριζαν την πανούργα Ελληνική αστική τάξη. Αυτή την αστική τάξη που βγήκε νικήτρια από ένα σκληρό ταξικό πόλεμο 1944-49, ικανή να κτυπάει δίχως έλεος, αλλά και να κάνει και τους συμβιβασμούς της, πάντα βάζοντας ως στόχο την διάλυση του ταξικού αντιπάλου.

Η αριστερά επιλέγοντας να το παίξει «κυρία» στα σαλονάκια της Μαρίκας, πρόδωσε, εξόντωσε τον κόσμο της, την ιστορία της. Νομιμοποίησε με τον τρόπο της την ηγεμονία του μεταμοντέρνου κυνισμού. Στέλνοντας στο «σπίτι» τους χιλιάδες έμπειρους αγωνιστές των λαϊκών αγώνων. Στέλνοντας πίσω στο ΠΑΣΟΚ χιλιάδες πρώην μελών της, που είχαν συναντηθεί με την αριστερά στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες το 1985-1989.

Μια «μαγιά» αγωνιστών που ίσως και να αποτελούσαν την απάντηση πως από τα «κάτω» , ταξικά και αγωνιστικά η ελληνική αριστερά θα μπορούσε να κρατηθεί όρθια , απέναντι στην νεοφιλελεύθερη και νεοιμπεριαλιστική λαίλαπα της δεκαετίας του 1990. Φυσικά αυτό αποτελεί μια υπόθεση εργασίας, από τις χιλιάδες που μπορεί να γίνουν.
Δεν αποτελεί όμως υπόθεση εργασίας, αλλά πραγματικότητα η αγωνιστική, τίμια και μαχόμενη στάση της πλειοψηφίας της ΚΝΕ , αλλά και τμήματος του ΚΚΕ, που βροντοφώναξε δεν θα υπακούσω. Αρνήθηκε να συμπράξει στην προδοσία και αντιστάθηκε στην ιταμή παράδοση των όπλων, σε μια νέα ακόμη πιο φοβερή Βάρκιζα.

Είναι οι δυνάμεις που δημιούργησαν το Νέο Αριστερό Ρεύμα και που για χρόνια με ένα αντιφατικό τρόπο στάθηκαν όρθιοι και εμπόδισαν να διαλυθεί το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Με την μαχόμενη φωνή τους έστησαν πύργο ατίθασο, απέναντι στην πολιτική της διάλυσης του κομμουνιστικού ρεύματος., όπως έγινε π.χ στην Ιταλία και σε μια σειρά από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Στην Ελλάδα και με την αγωνιστική παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων εντός του χώρου του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά ανασυγκροτήθηκε, δίχως ποτέ να βρει τον παλαιό εαυτό της. Εξάλλου οι στιγμές της δεκαετίας του 1990 ήταν αρκούντως άγριες για τους «εραστές» του επαναστατικού πετάγματος στον ουρανό.

Σήμερα η Ελληνική αριστερά κοιτάει πιο αριστερά σε σχέση με το 1989. Το ΣΥΡΙΖΑ εμπνέεται από ένα κινηματισμό και από μια γραμμή αριστερής ενότητας.. Το ΚΚΕ μένει πιστό στο κομμουνιστικό παρελθόν , παρόν και μέλλον του. Τέλος οι δυνάμεις που έσωσαν την τιμή της αριστεράς το 1989, το ΝΑΡ, αγωνίζεται για μια άλλη αντικαπιταλιστική αριστερά, για μια κομμουνιστική επαναστατική επαναθεμελίωση και προοπτική μέσα από το σχήμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., δηλαδή της Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Συνεργασίας για την Ανατροπή.

Και όμως βρισκόμενοι σε μια φάση βαθιάς συστημικής και οικονομικής κρίσης , σε μια νέα κρίση αντιπροσώπευσης, κάτι περίεργο μυρίζει στον αγέρα. Είκοσι έτη ύστερα από την «προδοσία του 89», είναι πολυ πιθανόν η αριστερά να γίνει αιμοδότης της σωτήριας του συστήματος. Εξάλλου ούτε το ΚΚΕ , ούτε και ο ΣΥΝ , έχουν κάνει την αυτοκριτική τους για το 1989. Δεν είναι μυστικό πως τόσο η ΑΛΕΚΑ, όσο και ο ΑΛΕΚΟΣ το 89 ήταν από τους πιο φανατικούς υπερασπιστές της προδοσίας. Ύστερα τα χαλάσανε, με τον καπετάν Γιώτη, την τελευταία στιγμή να σώζει τα προσχήματα των αγώνων και των αγώνων του στο «βουνό».

Πόσο μάλλον που ο ΑΛΕΚΟΣ μιλάει ουσιαστικά για μια ΕΔΑ, με τις αναγκαίες σοσιαλδημοκρατικές συμπράξεις, και η ΑΛΕΚΑ για μια «λαϊκή οικονομία-εξουσία», στα πλαίσια ενός Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού μετώπου με το σοσιαλισμό στο πολύ βάθος. Όσο για τον ΑΛΕΞΗ αυτός επιχειρεί να κρατήσει το μαγαζί του ΣΥΝ ανοικτό, και τους «ακροδεξιούς» ανανεωτές και τους αριστερούς κάτω από την ίδια στέγη.

Κατά συνέπεια ένα νέο 89 παραμένει δυνητικά ανοικτό. Εκτός και αν ο λαός της Αριστεράς, ο λαός του αγώνα, ο κόσμος του ΚΚΕ και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ πούνε όχι σε αυτούς που θέλουν να ξαναγίνουν αιμοδότες του συστήματος.

Ένα όχι που βάζει καθήκοντα μιας ενωτικής στα κινήματα και στους αγώνες αριστεράς. Μιας αριστεράς που δεν θα πετάει τα βρομόνερα μαζί με το παιδί, αλλά και δεν θα δικαιολογεί και δεν θα δικαιώνει λαθεμένες και πολλές φορές εγκληματικές πολιτικές και αποφάσεις..